Helemaal mesjokke van sokken

Nee, ik ga geen opmerking maken over lang geleden en dat soort ongein. Want dat is het gewoon. Elke keer neem ik me voor het bloggen weer op te pakken. Omdat ik het gewoon leuk vind om te doen. Ik houd van schrijven en bij houden wat ik allemaal maak. En missen jullie me echt dan ben ik onder steekjebijbeetje op instagram te vinden. Dus daar kunnen jullie mijn werkjes en verhaaltjes volgen. Toch kom ik hier nu ook weer even buurten. Ik pak de draad maar gewoon op vanaf nu. Dan zien we wel hoe lang ik het vol houd. (Oeps. Nu heb ik er toch een heel verhaal over gehouden.) 

Op dit moment ben ik vooral aan het breien. En dan brei ik vooral sokken. Heel veel sokken. Ontelbaar veel sokken. Omdat het zo leuk is, omdat je binnen 7 dagen een paar af kunt hebben, omdat ik zoveel bolletjes sokkengaren heb, omdat het zo makkelijk mee te nemen is, omdat je er zoveel nieuwe patronen en technieken mee kunt oefenen en omdat ze zo heerlijk zitten. Ik ben verslaafd. Verslaafd aan sokken breien. 

Een sokken wasje draaien is dan ook heerlijk. Gewoon lekker al je sokken op je wasrek mogen leggen. Ze allemaal met zorg even opspannen. En ze dan liggend laten drogen. En dan komt in de morgen het grootste feest. Dan mag je weer kiezen uit al je sokken paren. Voorlopig ben ik nog niet verzadigd. Er liggen 3 sokkenplannen klaar om uitgewerkt te worden. Maar dit zijn de sokken die ik de afgelopen tijd gemaakt heb. 

Kijken jullie even mee?

Het patroon van deze sokken is van Kerstin Balke. Beter bekend als Stine und Stitch. Ringelpiez sokken heten ze. Ik vond het geweldig om ze te breien en een plan te bedenken om van twee verschillende sokken toch een paar te maken. Ze waren dan ook in 7 dagen af. 

Deze sokken zijn ook van Kerstin Balke maar dan uit haar boek Soxx mixx. En ik heb hier ook precies gedaan wat dit boek als advies geeft. Alles in de mix gooien en breien maar. Het was zo leuk om hiermee bezig te zijn. Dat ik dit paar in 8 dagen af had. Het was mijn tweede inbreiproject. (Het eerste inbreiproject waren wanten. En was een kal. Soms is het goed om jezelf uit te dagen en mee te doen aan een kal. Dan zie je ineens hoeveel je eigenlijk kan) Hoewel ik echt nog wel ruzie heb met de draadspanning ben ik er heel tevreden mee. 

Deze sokken heb ik gebreid van een patroontje van wol en co en het heet Lizzard Point. Helaas is de steken bibliotheek van wol en co offline gehaald. Zo jammer. Gelukkig is er nog wel het een en ander terug te vinden via internet. 

En dit was een kal op instagram. Deze sokken heb ik gebreid in oktober. De kal heette dan ook socktober. De twee dames die deze kal organiseerden hadden een gratis patroon gekozen. Het was een Engels patroon en heette faux cables. De Ravelry naam van de ontwerpster is Imawale. Prachtige sokken maakt ze. Ik had nooit gedacht zo iets te kunnen. Maar door de kal begin je er dan toch aan. En dan krijg je dit eindresultaat. Zo gaaf. 

Nu zijn jullie een beetje op de hoogte van mijn sokkenbrei manie. Maar ik ben ondertussen ook een bolero aan het breien. En een vaatdoekje. Ik heb wat haakwerkjes naast mijn stoel liggen. En er staat een trui op de planning. Dus ik geloof dat ik maar wel snel aan de brei ga. Tenslotte is het zonde om al die wollebolletjes onaangeroerd te laten liggen. ;-)

Hebben jullie ook een manie? Welke? En genieten jullie er dan ook zo van?

Delftsblauwe tas

 Oef dat is lang geleden. Veel te lang. Het komt er op de een of andere manier gewoon niet van. En dat vind ik dan toch wel weer jammer. Mijn goede voornemen voor 2022 is weer trouwer gaan schrijven. En waarom zou ik daar dan niet meteen mee beginnen. Goed maak voor jezelf het geluid alsof je terug in de tijd springt. Denk daarbij aan zon, zee en strand en bovenop een duintop zitten. En beeld je in dat je heerlijk op een bankje zit met een haakwerk in je handen. Ja heb je het beeld? Dat ziet er dan ongeveer zo uit:

We zijn inmiddels teruggespoeld naar het einde van het schooljaar 2020/2021. Bolleboos heeft schoolkamp. Het afsluitende kamp van zijn basisschool periode. Want ja, onze Bolleboos heeft de hele basisschool doorlopen. Hij is in groep 8 aangekomen. Er wordt driftig geoefend voor de musical op school. Er worden plannen gemaakt voor een eindejaarsfeest door actieve ouders. En de juffen zijn vreselijk druk geweest met de voorbereidingen voor het kamp. Deze moeder overigens ook. Want Bolleboos mag dan een slimme jongen zijn maar van prikkels en drukte houdt hij beslist niet. De laatste 2 jaar zijn erg pittig geweest voor hem. Zo pittig dat we dit jaar hebben besloten zijn schooltijden in te perken. Elke dinsdag middag is hij vrij. Dan haal ik hem al rond half 12 op en is zijn schooldag klaar. Als het nodig is pakken we daar ook een donderdag middag bij. En als een schooldag al te veel is dan is een schoolkamp helemaal te veel. Dat zagen we ruim van te voren al aan komen. Gelukkig is school heel coulant. En met de orthopedagoog die erbij betrokken is bedenken we dat ik wel even heen en weer rijdt. Twee dagen. Dan kan onze Bolleboos bij activiteiten zijn die hij leuk vind. Maar hoeft hij niet te blijven slapen. En kan hij zich bij mij terugtrekken wanneer het nodig is. Het is 5 kwartier rijden. Dus best een uitdaging. 2 dagen achter elkaar. Gelukkig is er in de andere groep 8 een andere leerling die ook een heel schoolkamp niet ziet zitten. (Laten we hem hier Christoffel noemen.) En we besluiten om af te wisselen. De moeder van Christoffel gaat de ene dag met de boys. Dan pas ik op haar dochter. Ik ga de andere dag. 

Zo komt het dat we die bewuste donderdag al voor dag en dauw bij Christoffel en zijn familie op de stoep staan. Doerak brengen we daar, zij zorgen dat ze op school komt, Christoffel gaat met ons mee. We zijn lekker op tijd. Parkeren onze auto ergens in Zeeland op een parkeerplaats en duiken maar meteen het bos in. Halverwege rijden de klassen ons achterop met de fiets. Ze hebben heerlijk geslapen. Net als die twee mannen waar ik mee onderweg ben. Al denk ik zelf dat die twee mannen van mij beter zijn uitgerust.

Terwijl de klassen een spel doen in het bos zit ik heerlijk op een bankje. Met een haakwerk in mijn handen. Ik ben een tas aan het versieren. Een jute tas. Die wil ik graag versieren voor moederdag. In een Delftsblauw thema. Alleen is moederdag al lang achter de rug. Ik dacht dat ik in een week wel iets gemaakt zou hebben. Maar dat lukt helemaal niet. En omdat er allerlei andere handwerkjes liggen te wachten zit er wel een beetje haast achter dit project. Soms moet ik me er echt toe zetten om er mee verder te gaan. Het is dat het af moet. Want ooit wil ik mijn moeder wel een cadeautje geven voor moederdag. Ook al wordt dat iets later dan begin mei. Maar hier in het bos is het vooral genieten. Er lopen volop wandelaars langs. Sommigen beginnen een praatje. Anderen groeten vriendelijk. Ik houd hier wel van. Hier kom ik wel tot rust. 

Tussen de middag neem ik de vrienden mee naar de volgende plek voor de volgende activiteit. Het strand deze keer. Eenmaal uit de auto komt de klas ook al weer snel aan. Ze stallen hun fietsen en we beginnen aan de klim door de duinen. Het pad is geasfalteerd. Maar, alle mensen, wat een klim is dat zeg. Tussen de gezellig kwetterende groep 8ers zien we eindelijk de zee. Nu is het nog maar een klein stukje. De klas installeert zich op het strand. Mijn taak van achterwacht begint weer. Eerst ga ik een tijdje met mijn voeten in het water zitten op een meerpaal. Maar het water stijgt en voor ik helemaal nat word trek ik me terug. Een kleine wandeling over het strand en het geasfalteerde pad weer op. Helemaal bovenaan staat een bankje. Vlak bij een ander bankje. Hier ga ik zitten. Ik ben snel op het strand als het moet. Maar ook ver genoeg om heerlijk te ontspannen. En daar ga ik weer. Meters maken is dit. De ene na de andere toer rolt van mijn naald. Sommige patronen heb ik zelf bedacht. Sommige patronen komen van internet. Andere randjes komen uit het boek 75 sierranden om te haken van Caitlin Sainio. 

En ondertussen komt de een na de andere strandganger hijgend en puffend boven. Het is gewoon grappig om te zien. Iedereen maakt wel een opmerking over de klim die ze net gemaakt hebben. Sommigen nemen even gezellig het andere bankje in beslag. Anderen puffen even uit en maken een praatje. Ook nu vermaak ik me weer prima. 

Veel te snel komen er kwetterende kinderen naar boven. "We zijn er weer. Heeft u hier al die tijd gezeten?" Zo lief dat ze daar dan aan denken. De tas is nog niet af. Maar wel een heel eind verder. Het is tijd voor de terugreis.

Nu springen we even een stukje verder in de tijd. Naar begin augustus. Springen jullie mee? Kamp en musical zijn achter de rug. Het is zomervakantie. We zijn net 3 weken weggeweest. En hebben in een bedrijfspand van mijn zwager waar we de ruimte hebben een verjaardag te vieren. Door dat we daar de ruimte hebben durven we het aan om met z'n allen bij elkaar te komen. Eindelijk kan ik de tas geven. Voor de vakantie lukte dat namelijk niet meer. Omdat ook vaderdag al verstreken is vul ik de tas tot de rand toe af met allerlei lekkere producten. Voor een uitgebreid ontbijt. Luxe beschuitjes, biologische honing, zelfgemaakte bosbessenjam, broodjes om af te bakken... je kan er een brunch van maken en dan nog heb je over. Zo krijgen mijn ouders allebei tegelijk hun cadeau. 

Oke we zijn weer in het heden. De tas wordt inmiddels goed gebruikt. Het ontbijt was heerlijk. En de jam viel ongelofelijk in de goede aarde. Dus wat dat betreft kwam het cadeau misschien te laat, maar was het wachten het wel waard. 

Madeliefjes voor ma-de-liefste

Cadeautjes haken

 Het is al weer even geleden dat ik hier iets plaatste. In het begin, toen ik net Instagram had, nam ik me voor elke keer als ik wat op Instagram plaatste meteen hier een berichtje te plaatsen. Maar het vergaat mij zoals zoveel andere bloggers: Instagram is sneller en makkelijker geplaatst. Dus even snel tussendoor. Geen tijd voor meteen ook een blog. Komt nog wel. Komt dus niet. Maar nu maar even de verhaaltjes van de cadeautjes van de afgelopen tijd. Want daar heb ik vooral foto's van geplaatst de laatste tijd. Cadeautjes. 

Het begon met de knikkerzak voor mijn neefje. (van mijn kant) 9 jaar is die jongen al weer. En hij doet niet anders dan in bomen klimmen, bovenin lantarenpalen hangen, vlotten bouwen en racen op alles wat wielen heeft. En het klinkt gek maar ik moest echt even smoezen met z'n mams voor ik een goed idee had voor zijn verjaardag. Want ja een complete boomhut haken is nu niet het meest voor de hand liggend. En is ook nog lastig op te sturen per post. Maar gelukkig had mijn zus goede ideeën. Een van die ideeën was het haken van een knikkerzak. Daar had ik ervaring mee dus hup ik kon aan de slag. Ik had al eerder een fair-isle patroon gebruikt om tapestry te haken. En nu gebruikte ik datzelfde patroon weer. Wel weer een beetje aangepast aan de knikkerzak. Zou ik het hele patroon gebruiken dan zou de knikkerzak veel te hoog worden. Het patroon vond ik op Pinterest maar komt oorspronkelijk van deze Russische site.

 Een paar dagen later was het zusje van de grote man jarig. Ook voor haar haakte ik iets. Maar dat vergat ik op de foto te zetten. Dus dat slaan we nu meer even over. Ondertussen zette ik ook nog een moederdagcadeau in elkaar. Het was maar goed dat we meivakantie hadden. Anders had ik nog stress gekregen van al die projecten die voor een bepaalde tijd af moesten zijn. Voor moederdag hoefde ik voor mijn schoonmoeder niet zo lang na te denken. Toen ze mijn pannenlappen zag zei ze meteen: "Ik wil die met dat kussende paartje voor moederdag." Het was januari toen ze dat zei. Maar ondertussen werd het bijna mei voor ik er aan begon. Ik was namelijk niet zo heel tevreden over het kleurverloop van de pannenlap. En toen ik de knikkerzak haakte wist ik ook weer dat ik alleen in de achterste lussen had gehaakt om de kleuroverlopen zo mooi mogelijk te maken. Maar omdat de pannenlappen heen en weer gehaakt worden was ik er toen nog niet. Want juist op de teruggaande toer vond ik de kleuroverlopen het minst mooi. Uiteindelijk vond ik de oplossing. Een beetje toevallig. De kinderen hadden het over kinderen die ze kenden die linkshandig zijn. Zelf zijn ze allebei rechtshandig. Maar ik schrijf links. Dat betekend niet dat ik uitgesproken links ben. Ik kan alles eigenlijk wel met beide handen. Knippen, schrijven, tekenen, computer muizen, en verzin het maar. Ik kan het zowel links als rechtshandig. Ik heb wel een voorkeurshand hoor. Schrijven doe ik meestal links. Knippen meestal rechts. Maar heeft een kleuter eens een linkshandige schaar gepakt op mijn werk en vraagt hij hulp bij het knippen help ik hem net zo makkelijk met mijn linkse hand. Terwijl we daar zo met elkaar over praatten wilden de kinderen weten of ik ook links kon haken. Ja hoor, verzekerde ik ze. En ik demonstreerde dat meteen even. En toen viel het kwartje. Als ik de teruggaande toeren van de pannenlap nu met links haak. Dan heb ik meteen het probleem van de lelijke kleuroverlopen getackeld. Zo gezegd zo gedaan. Ik haakte een pannenlap met de heengaande toer met de rechterhand. En de teruggaande met de linker. Dit beviel me uitstekend. Dat ga ik vaker doen. Ik vind het mooier namelijk. Jullie horen er vast meer van. 

Uiteindelijk haakte ik afgelopen week een puzzelbal. Voor de volgende verjaardag. We hebben er vandaag 2 in de familie van mijn mans kant. Ons neefje van 12 en onze schoonzus. (niet de moeder van het neefje) En in ons gezin komen er twee aan. Bolleboos en ik mogen binnen een paar dagen kaarsjes op de taart uitblazen. Bolleboos wordt ook 12. Ja 12 jaar geleden kwam ik de ene avond met een dikke buik in het ziekenhuis ons kleine neefje bewonderen. De andere nacht kwam ik er zelf bevallen. Mijn schoonzus en ik lagen dus samen in het ziekenhuis. De verpleegsters vonden het schitterend. Twee schoonzussen, allebei een jongen en allebei in het zelfde ziekenhuis. (dat mag altijd hè terugkijken op je bevalling zo rond de verjaardagen van je kinderen) Maar goed wat maak je nu nog voor een 12 jarig neefje? Een knuffeltje? Nee tuurlijk niet. Toch maar een cadeautje kopen dan? Toen kwam ik op de site van Dedri. Dit balletje was nu precies wat mij leuk leek. En dus ging ik snel aan de haak. 

Het is eigenlijk een beetje liegen wanneer ik zeg dat het fantastisch was om te haken. Want het was best een bevalling eigenlijk. (deze keer in beeldtaal) Maar dat kwam ook een beetje door mezelf. Het moest steeds even hap snap tussendoor. Tussen de strijk, het eten koken, de tuin (wat groeit dat onkruid) en alle andere klusjes. En als je dan 12 kegeltjes moet haken dan wordt het zo'n eindeloos karwei. Gelukkig mocht ik wel steeds een ander kleurtje gebruiken. Dan leek het toch elke keer een beetje anders. Uiteindelijk moest ik mezelf even streng toespreken. Ik had slecht geslapen vanwege een bonkende koppijn. Maar omdat ik toch nergens zin in had als een beetje hangen haakte ik in een keer het balletje af. Ging toch sneller en leuker dan ik dacht. Uiteindelijk verdween zelfs de hoofdpijn. Maar ik denk dat die gewoon na 24 uur was uitgewoed en klaar was met mijn hoofd. Gelukkig maar want ik was klaar met die pijn. Nu denk ik er over om de grote versie te haken voor Bolleboos. Maar dat ga ik niet meer redden voor zijn verjaardag. Ik moet nog een appeltaart bakken, morgen moet ik werken, er ligt nog een strijk en de tuin is nog niet onkruidvrij. Ik heb al bedacht dat zelfs die klussen niet gaan lukken voor de verjaardag. Maar het scheelt dat je met corona toch geen groot feest mag houden. Wie weet kan ik op de verjaardag zelf nog het een en ander doen. ;-)

Coronaproof verjaardagsknuffel

Voor ik de ruimtevingerpoppetjes haakte breide ik een beer. Deze beer kwam in hetzelfde gezin terecht als de vingerpoppetjes. De broers zijn vlak na elkaar jarig. Eerst de jongste. Die werd twee. Die gingen we dus even een coronaproof knuffel brengen.

Ik had al een paar weken van te voren om een knuffel te maken. Omdat ik niet afhankelijk was van de brievenbuspost mocht het qua formaat allemaal wat groter. Want deze jongens wonen heel gezellig in hetzelfde dorp als waar wij wonen. Dus even langs fietsen is geen probleem. Dus pakte ik mijn boeken er eens bij. Ik kwam in het boek knuffels om te haken en te breien uit van Marie Claire van Phildar. Een boekje uit 2008 wat ik van iemand kreeg toen ik zwanger was van Bolleboos. Uiteraard was het de bedoeling dat ik er knuffeltjes uit zou breien of haken voor onze eigen kleine man. Maar zo zie je maar dat zo'n boekje jaren later ook nog van pas komt. Ik koos beer uit. Omdat ik hem zo leuk vond met dat geribbelde lijf door de averechtse tricotsteek. Maar dan wilde ik hem wel meteen rond breien. En niet zoals het patroon omschreef dat ik hem in twee delen moest breien die ik later aan elkaar zou breien. 

Dus ging ik op zoek naar garen. Maar de twee bollen grijs had ik nodig. Na een zoektocht bleek ik er een te hebben. En nog zo'n soort bol in het blauw. En nog iets van dezelfde dikte in het geel. Nou dan kreeg beer toch kleertjes aan. Ik zette op met blauw zodat beer schoentjes kreeg, breide een geel broekje, een blauw shirtje en beer zelf werd grijs. Geweldig leuk. Alleen nu kon de averechtse tricotsteek niet meer voor. Want dan zag je de kleur overlappen. Voor de overgang van het shirt breide ik een ribbelsteek. Zodat het leek of het shirt over het broekje hing. Eenmaal klaar met beer besloot ik overal een overgang te maken. Ik borduurde of haakte een randje langs de schoenen en de broek. En een strik in de schoentjes. De schoentjes kregen gele zooltjes. Gewoon omdat het zo leuk was om met beer bezig te zijn. De laatste avond breide ik beer af. En de volgende dag brachten Doerak en ik beer even bij ons neefje langs. Aan de voordeur. Een coronaproof verjaardagsknuffel.

Jullie krijgen ook een knuffel van beer. Zien jullie hoe hij zijn armen al uitsteekt naar jullie?

Medaille

 

In het begin van de lockdown kreeg ik een grandioos idee. Vond ik zelf tenminste. Ik bedacht dat ik de moeders om mij heen wel eens kon verrassen met een medaille. Gewoon omdat ik vind dat ze het allemaal zo goed doen. Maar ook omdat iedere moeder op zijn tijd wel eens een complimentje kan gebruiken. En zeker in zo'n lockdown periode waar je als moeder weer met je neus op de feiten gedrukt wordt kan dat geen kwaad. 

Dus bedacht ik een plannetje hoe ik zo'n medaille kon maken. En toen het plannetje bedacht was sloeg ik aan het passen, meten om het uit te kunnen voeren. Dat was al een heel proces. Laten we zeggen dat we halverwege de lockdown zaten toen ik een beetje aan de slag kon met het eigenlijke ontwerp. Maar nu gaat het snel dacht ik. 

Ach ja. Hoe vaak heb ik als moeder al niet een planning gemaakt die ik vervolgens nog geen half uur vol kon houden? De een kreeg de laatste schooldag voor de lockdown een opdracht voor een boekbespreking mee. De ander kreeg tijdens de lockdown een werkstuk op. Er moesten opstellen geschreven worden. (Waar de een zich zo in verliest dat ze 's middags al het andere werk nog moet doen. En waar de ander zwaar van in paniek raakt want help: ik kan dat niet) De een moest een formele brief schrijven. De ander kreeg een mini werkstuk op voor taal over bedreigde dieren. En heel eerlijk: dat snap ik dan weer niet. Ik kan 100 keer hulpjuf zijn. Maar je geeft de kinderen s morgens al een bak werk op waarbij je als moeder stand-by moet blijven om ze te kunnen helpen waar nodig. En dan geef je voor de middag ook nog een werkstuk of boekbespreking op. Daar gaat je middag die je voor jezelf nodig hebt. De ene dag help je hier met een werkstuk. De andere dag ga je daar aan de slag met de boekbespreking. Twee dagen werk je zelf en een middag er op uit met de kids. Zeg maar dag tegen je vrije tijd. Maar goed de juf vond het nodig en het schoolwerk ging voor. 

Dus aan het einde van de lockdown waren er vier medailles zo'n beetje af. Toen eenmaal de kids naar school waren heb ik dus ook een heerlijk ochtendje zitten knutselen. Ik maakte envelopjes, en kleine kaartjes. Schreef ze vol met lieve boodschapjes en deed uiteindelijk zonder afzender de vier medailles op de post.

Het was niet zo vreemd dat alle vier de ontvangers meteen bij mij uitkwamen. Immers ben ik de enige in de familie met een enorme handwerktic. Ik kreeg lieve telefoontjes en blijde berichtjes. Hartverwarmende reacties. Zo leuk om zo iets te regelen. En al kwam mijn eerste plan niet uit om de moeders tijdens de lockdown te verrassen. Van een van de moeders kreeg ik een berichtje dat de medaille precies op het goede moment kwam. Ze zat er een beetje door heen. Het was haar wat teveel geworden. Dus super bedankt. Tja, dan moesten die werkstukken en boekbesprekingen misschien toch tijdens de lockdown opgegeven worden. ;-)

Nu weet ik heus wel dat de moeders nu niet elke dag lopen te pronken met hun medaille. Dat was ook helemaal niet de bedoeling. "Leg hem op je uithuilplekje," adviseerde ik een van de moeders, "En elke keer als je daar zit bij te komen omdat de boel weer eens niet liep zoals je wilde zie je de medaille hangen. Precies wanneer je hem nodig hebt." 

Er zit aan de achterkant een speldje. Zodat je hem echt op kan spelden.

Oh en hoe het afliep met de boekbespreking en het werkstuk? Nou voor de boekbespreking sleepte Doerak een 8,5 binnen. Het werkstuk is inmiddels bijna af. Het gaat over sterren. En Bolleboos en ik hebben de eindcontrole qua tekst afgerond. Nu nog alles mooi opmaken. En dan kan hij volgende week vrijdag ingeleverd worden. 

Zou je ook wel eens iemand willen verrassen met zo'n medaille maar kan je zelf zoiets niet maken? Omdat je geen tijd hebt bijvoorbeeld? Voor 4,95 maak ik er eentje voor je. Je mag hem zelf versturen maar ik wil het ook voor je doen. De prijs is inclusief verzendkosten. En er zit een klein kaartje bij met een tekst die jij door hebt gegeven. Stuur me gerust een persoonlijk berichtje. 

 

Heerlijke rode piccolientjes trui

 Ik geloof dat ik er in het vorige huis al aan begonnen ben. Aan het breien van een enorme rode trui. En ik geloof dat ik het garen al veel eerder in huis had. Ooit op een rommelmarkt gekocht. Ik viel toen als een blok voor de harige bollen wol en de prachtige rode kleur. Misschien heb ik het garen uiteindelijk wel twee keer verhuisd. Dat zou zo maar kunnen.

Goed, zo'n twee jaar geleden begon ik er dus aan. Aan het breien van een trui voor mezelf. Nu weet ik dat grote projecten altijd langer blijven liggen bij mij. Die pak ik op wanneer ik er de tijd voor heb. Maar die leg ik net zo makkelijk weg. Als er allerlei kleine projecten om voorrang vragen. 

Ik heb vaak meerdere grote projecten liggen. Een om overal mee naar toe te nemen. En een die ik vooral thuis doe omdat ik daar meer mijn aandacht voor nodig heb. 

Dit weekend begon ik bij beide projecten de eindstreep in zicht te krijgen. Dat ging gepaard met enorme afmaakkoorts. (Gelukkig was die koorts niet besmettelijk en hoefden we niet in quarantaine.) Nadat ik de vingerpoppetjes afgemaakt had ging ik als een speer met mijn rode trui aan de gang. Ik breide dat het een lieve lust was. En ach, eigenlijk is breien altijd een lieve lust. 

Zondag rolde de laatste steek van de trui van de naald. In het zonnetje in de achtertuin. Vlak voor ik met de kids een spel ging doen. Wat was dat spannend. Want ik brei mijn truien tegenwoordig altijd meteen rond. En hoewel ik de trui meerdere keren zo goed en zo kwaad als dat ging gepast had is het erg moeilijk om te zien of je echt goed op weg bent. En de mouwen brei ik ook rond. En dan ook nog allebei tegelijk. Zoals je ook sokken tegelijk kunt breien. Erg ingewikkeld om aan te beginnen. Maar ben je eenmaal op weg dan werkt dat heerlijk. Dan krijg je dus een trui zonder naden. (alleen onder de armen is er een kleine naald) Maar ook een trui die je moeilijk kunt passen. Vooral toen de trui en de mouwen op een naald stonden. Toen was het echt vertrouwen op mijn rekenkunst. 

Die rekenkunst kwam trouwens enorm vaak om de hoek kijken. Want het patroon wat ik uit het boekje Piccolientjesbreien haalde (een boekje van de Zeeman) was heel summier beschreven. En er was ook geen duidelijke omschrijving van het garen dat gebruikt was. Een beetje zoals de technische opdracht van Heel Holland Bakt. Sommige informatie ontbrak gewoon. Dus begon ik met veel te veel steken en was het veel te wijd voor een trui. Geen probleem dacht ik. Ik minder gewoon nog wat steken. Dan wordt hij maar wat langer. Ik had meer dan genoeg bollen wol (zelfs nu heb ik nog over) dus breide ik er maar gewoon lustig op los. De trui werd langer en langer. Het was bijna een jurk toen ik eindelijk het juiste aantal steken op de naald had staan. Maar eigenlijk vind ik dat wel lekker zo'n lange trui. Heerlijk warm.

Hier een close-up van de piccolientjes.

De spanning in die laatste naalden was dus enorm. Heb ik hele lange trui gebreid die ik ook aankan? Of is dit een mislukt project? Toen ik de trui aantrok was ik niet een beetje tevreden. Maar meer dan tevreden. Dolblij en gelukkig. Meteen keek ik op mijn weerapp wanneer het kouder werd. En gelukkig zag ik dat het donderdag een koude dag zou worden. (Ik was nog nooit zo blij met een zonloze, koude, grijze dag. Die grijns verdween niet van mijn gezicht vandaag) Dus nu zit ik heerlijk in mijn warme rode jurk trui. Volgend jaar winter is deze trui ongetwijfeld mijn lievelingsitem. Want wat zit de trui heerlijk. Als gegoten. Ik heb er niet alleen met plezier aan gebreid en er flink aan gepuzzeld. Maar nu heb ik er straks ook heel veel draagplezier van. Heerlijk. 

En mijn tweede grote project? Ook af. Het is een gordijn. Maar de kamer waar hij in komt te hangen is nog niet klaar. Mannie heeft nog geen roede opgehangen. Dus deze foto's volgen nog. Oh ja, ik heb het patroon voor mijn volgende gordijn al gevonden. En een nieuw vest staat op de pennen. Dus mijn grote project tassen zijn weer gevuld. (Al moet baby Annabel (een pop) nodig nieuwe kleren vindt poppenmoeder Doerak, kreeg ik net een verkennend mailtje met een bestelling en ligt er ook al tijden een barbiepop te wachten op een nieuwe jurk. Dus de grote projecten zullen vast niet altijd voor het grijpen liggen de komende tijd.)

Dit is de voorkant van het boekje. Piccolientjes zijn dus kleine stukjes stof die je eerst op je draad rijgt. Daarna schuif je op de juiste plekken de stof tijdens het breien om beurten tussen de steken. Het effect is prachtig. Maar het breien gaat niet heel snel en heel soepel. En het schuiven van stukjes stof over een harige draad is ook niet heel handig. Een gladde draad werkt wat dat betreft beter denk ik. 

Vingerpoppetjes uit de ruimte

Deze hand heeft Bolleboos ooit uitgezaagd.

 Oh en dan bedenk ik dat ik nu echt regelmatig alles ga plaatsen wat ik heb gemaakt. Maar ik ben al weer een paar werkstukjes verder. Van sommige vergat ik foto's te maken. En sommigen moet ik ook nog plaatsen. Nou wie weet hebben jullie binnenkort al weer een berichtje van mij. Ik hoop het te onthouden en er tijd voor te vinden. ;-)

Maar nu dus een berichtje. Een berichtje uit de ruimte deze keer. Want Bolleboos houdt ons de laatste tijd nogal op de hoogte van sterren en alles wat daarbij komt kijken. Hij is namelijk een werkstuk over sterren aan het maken. Heel gaaf maar ook heel ingewikkeld. De materie van de ster. Ik kijk nu met nog meer bewondering naar boven in het donker. Of overdag naar de zon. Want dat is ook een ster. 

Ook ons kleine neefje van bijna 4 heeft een fascinatie voor de ruimte. Maar dan heeft het met raketten te maken. Hij wilde voor zijn verjaardag een echt werkende raket. Compleet met vuur. Nou dat vond tante Clarisse iets te ingewikkeld om te maken. Mijn haaknaald is geen vuurstokje. Dus werd het toch maar een namaak raket. Maar of ik de kleine man nu heel blij zou maken met een knuffeltje? Ik had wel patroontjes gezocht. En ik kwam ook hele leuke dingen tegen. Maar het was niet compleet voor mijn gevoel.

Het gevoel zei dat ik iets met vingerpoppetjes moest. Dat zegt mijn gevoel nog al eens dit afgelopen jaar. Vingerpoppetjes zijn ideale brievenbus cadeautjes. Leuk voor jong en ouder. Leuk ook om de fantasie te stimuleren. En de creativiteit te laten stromen. Ik heb dan ook al schitterende voorstellingsfilmpjes teruggekregen. En ook schitterende foto's. Van een tweejarig nichtje die de vingerpoppetjes van haar broer aan haar blote teentjes had gedaan bijvoorbeeld. Heerlijk. 

Nu nog maar eens voortborduren op het vingerpoppetjes thema dan. Ik haakte eerst een astronaut. Daarna de raket. Dat ging nog best. En toen? Alleen een astronaut en een raket vond ik zo saai. De kids dachten mee. "Maak een kosmonaut," grapte Bolleboos. "Wat is dat?" wilde ik weten. "Een Russische astronaut," vertelde hij. Tja, een tweede astronaut was best grappig. Astro en Kosmo krijg je dan. Maar dat was het toch ook niet helemaal. Uiteindelijk kwam ik op het idee van Aliens. Doerak wilde die wel even voor mij tekenen. (als het op tekenen aan komt heb ik Doerak nog al eens nodig.) Dus tekende ze twee Aliens. En gaven we ze namen. Wat een lol hadden we aan deze vingerpoppetjes zo met elkaar. Nu maar hopen dat neefje lief net zo blij wordt van deze poppetjes. Hij is maandag jarig. En dan hopen we ze met een kaartje door zijn brievenbus te gooien. 

Oh en het patroon van deze vingerpoppetjes staat op mijn gratis patronen pagina. Kunnen jullie ze ook maken.