Ideeën voor een kinderfeestje

Ik heb niet zo heel veel nieuws te melden. Of jullie moeten het nieuws vinden dat mijn wollebolletjes kast leeg is. Nee niet alles is gebruikt hoor. Alles zit in een doos. Met veel liefde ingepakt. Om straks over een paar weekjes met veel liefde weer uit te pakken in het nieuwe huis. Ook mijn hobbykamer is ontmanteld. De tafel is uit elkaar. Er valt nu werkelijk niets meer te knutselen.

Een aantal langlopende haakprojecten heb ik niet ingepakt. Natuurlijk kan ik niet zo lang zonder mijn haakwerkjes. Maar het inpakken van ons huisraad neemt nu even meer tijd in beslag. Handwerken staat dus even op de tweede plaats.

Ik droom dus vooral even. Over een nieuwe hobbyzolder. Wat een ongekende luxe. Niets geen kamertje van ongeveer 2 bij 2. (al vond ik dat altijd al een hele luxe) Maar een hele complete zolder. Die Mannie en ik samen in beslag gaan nemen. En er ook samen iedere avond gaan zitten natuurlijk... Nou ja, bijna iedere avond waarschijnlijk.

Om toch even iets te melden, wil ik wat dingen delen van Bolleboos zijn kinderfeestje. Het is al weer even achter de rug. Maar wat was het geslaagd. En omdat ik veel ideeën heb van het wereld wijde web wil ik ze nu ook weer delen op datzelfde web. 

's Ochtends kwam er een lieve kleuter spelen. Hij is de zoon van onze oude buren. Is zelfs nog een buurjongen geweest. Ze woonden tussen buurman en buurvrouw en ons in. En nog steeds hebben we met enige regelmaat een bijeenkomst met z'n zessen. Ondanks dat het nu heel snel een feit zal zijn dat niemand meer in het huisje woont waar we ooit allemaal onze start maakten.

Ik had natuurlijk wat voorbereidingen te doen. En natuurlijk wilden Doerak en haar vriendje helpen. Allereerst moest het bad vol. Vol met water krantenknipsels. We knipten, scheurden en genoten er op los. Vooral toen Doerak besloot er in te kruipen en er mee te gaan spelen. Haar vriendje kroop er uiteindelijk achteraan. En toen moesten we het bad nog eens vullen.;-)

 Uiteindelijk, toen we de bodem toch wel flink bedekt hadden verstopten we het eerste meegeef cadeautje tussen de snippers. De rest zette ik er in een tas naast. Dit kon wachten tot 10 minuten voor het einde van het feestje. De badkamerdeur ging voor de zekerheid maar dicht. Die kan Doerak niet open krijgen namelijk.

Nadat alle voorbereidingen getroffen waren, was het tijd om de jongens te gaan halen. Het oppas kindje bracht ik bij school weer bij zijn mams. Zelf nam ik een stel andere jongens mee naar huis. Er werden er nog 2 gebracht door buurvrouw. En nadat ze haar zoons had afgeleverd nam ze Doerak weer mee naar huis. Fijn, had ik mijn handen vrij voor het feest.

Eerst verstopten we de cadeautjes. We riepen luidkeels warm, warmer, heet naarmate Bolleboos dichter in de buurt van een van de cadeautjes kwam. Als hij het bijna had riepen we zelfs lava. De overtreffende trap van heet. Bolleboos deed op het laatst schichtig de kastdeurtjes open. Bang dat hij echt zijn handen zou kunnen verbranden. ;-)

6 jongens verslinden heel wat poffertjes. Daar was ik getuige van. Maar 6 jongens kunnen ook ontzettend lief en rustig aan tafel zitten. Praten over kleuterzaken alsof het grote mensen waren. Ik genoot. Na de poffertjes gingen we spelletjes doen. Maar hun aandacht was maar kort bij een spel. Ik had een uitdraai gemaakt met daarin welk spelletje we wanneer gingen doen. En ondanks dat het eten heel wat meer tijd in beslag had genomen dan ik ingepland had, hadden we onze tijd zo weer ingelopen. Hoewel ik al weinig tijd per spelletje had gerekend, waren de jongens er nog eerder klaar mee dan ik dacht. Het gaf niets. Ik probeerde ze steeds goed te volgen. In de gaten te houden. En als ik doorhad dat het klaar was met een spelletje bood ik iets anders aan. Niet iedereen wilde ook mee doen met de spelletjes. De jongste van de groep fietste liever rond in de tuin.

Uiteindelijk deed ik toch maar water in de waterbaan. Ze hadden er al een paar keer om gevraagd maar ik twijfelde over de temperatuur. Het werd echter steeds lekkerder. Dus toen ik met de tuinslang aan kwam werd er gejuicht. En daar zaten ze dan. Met z'n zessen om de baan. Prachtig om ze bezig te zien. En ik had even mijn handen vrij om de koeken met versiering voor straks klaar te zetten.

 En toen kwam de toverdoos. Een zo op het oog heel gewone doos. Niets bijzonders. Tot je beter keek. Aan de voor en achterkant zaten luikjes. De een had een klepje dat open en dicht kon. De ander sliertjes voor de opening. Het verhaal was dat als je er aan de ene kant een knikker in rolde er aan de andere kant een snoepje te grabbelen viel. Dat wilden ze heel graag proberen. Het was voor mij een hele uitdaging om keer op keer ongezien dat snoepje in de doos te gooien als er aan de ene kant een knikker in rolde. Al snel hadden ze best door dat de knikker er in bleef liggen. Dus de knikker veranderde niet in het snoepje. Maar waar het snoepje dan vandaan kwam... "Ze doet het gewoon zelf," zei de slimste van het stel. Met 'ze' moest hij mij wel bedoelen want ik was de enige 'ze' in de groep. Maar ik dreigde dat als je geheimen van de toverdoos gaat verklappen je ook niets meer kreeg. Er werd heel wat afgetuurd en heen en weer gekeken. En hoewel we twee keer allemaal een snoepje uit de toverdoos kregen zijn ze er niet helemaal achter gekomen of het nu echt was of nep. Aan het einde zaaide ik nog meer verwarring door voor mijzelf een snoepje te toveren. Toen moest het toch eigenlijk wel echt zijn.

Zelf een toverdoos maken? Neem een doos en deel hem in tweeën. Kan in de hoogte (dubbele bodem) of in de lengte. (plaats dan halverwege een tussenschot) Bij die van ons was het dit jaar een tussenschot. Knip twee luikjes in de doos. Laat het klepje aan de voorkant naar beneden klappen. Dus de vouwzijde aan de onderkant. Als je het klepje vastplakt op de vloer met behangerstape dan kan de knikker er makkelijk ingerold worden. Al gooiden ze bij ons de knikker gewoon in de opening. Kan natuurlijk ook. Het achterste luikje was de vouwzijde aan de bovenkant. Ik haalde het dikke karton tussen de twee lagen papier uit. En knipte de flapjes in stroken. Zo krijg je echt een geheimzinnig luikje. Spannend om daar je hand in te steken en een snoepje te zoeken. Ik had van te voren snoepjes in de knikkerzak gestopt. En bewaakte die knikkerzak natuurlijk goed. Steeds gaf ik uit die knikkerzak een knikker aan een kind. Tegelijk haalde ik er dan ook een snoepje uit die ik er ongezien aan de achterkant in probeerde te gooien.

 Na de toverdoos deden we het spelletje plakt. Ik had in een speeltasje van Doerak allemaal kleine speelgoed voorwerpen gestopt. We stuurden 1 kind naar binnen. Een ander kind mocht een voorwerp aanwijzen. Dat voorwerp plakte. Je zou het ook heet kunnen noemen. Of 'bevroren' bij een winterfeestje.Of... nu ja vul zelf maar iets in wat past bij een thema feestje of jaargetijde. Het had niets met plakken te maken. En dat was juist zo spannend. Het weggestuurde kind mocht terug komen. En probeerde 1 voor 1 de spullen terug in de tas te stoppen. Ik telde hoeveel er in de tas gingen. Zodra het kind het afgesproken voorwerp pakte liepen we heel hard: "Plakt," en dan mocht de volgende. Het grappige was dat het ene kind dacht dat je zo min mogelijk voorwerpen in de tas moest zien te krijgen. Terwijl de andere dacht dat het er juist om ging dat je er zo veel mogelijk had. Zo waren ze allemaal erg goed in eigen ogen.
Dit spelletje, hoe simpel ook was zo leuk dat ieder kind 2 keer aan de beurt is geweest. Zelfs het kind dat in het begin van de middag niet mee wilde doen met de spelletjes deed nu mee. Ze vonden het prachtig. Probeer het maar eens uit als je op een regenachtige middag een vriendje of vriendinnetje te spelen hebt. Dit kunnen ze lang volhouden.

Daarna gingen we koeken versieren met hagelslag, jam en slagroom. Waarna we onze zoveelste plasronde hielden. Ik was vastbesloten ieder kind met een schone droge broek naar huis te sturen. Sommigen heb ik werkelijk 4 keer op de wc gedirigeerd. Maar het werkte wel. Ik heb geen broeken hoeven verschonen.

's Morgens hadden Doerak, haar vriendje en ik nog een pijlenroute uitgezet. Die natuurlijk uitkwam in een speeltuin. We hebben een erg grote en mooie speeltuin in ons dorp die bijgehouden wordt door een groep enthousiaste vrijwilligers. Je hoeft er geen entree te betalen en het is altijd open. En daar kwamen we dus terecht toen we na de plasronde de pijlenroute gingen volgen. We maakten onze tijd vol in de speeltuin waar ik met fototoestel rond rende om van iedereen genoeg foto's te schieten.

We werden moe. De jongens maar ik ook. We slenterden naar huis, en toverden nog eens een snoepje uit de doos. En toen naar de badkamer. Schitterend vonden ze het om een voor een in bad te mogen klimmen en tussen de snippers een cadeautje te grabbelen. Na elke vondst deden ze stijf hun ogen dicht (degene die het minder stijf had gedaan had dus ook snel zijn cadeautje. Eigen schuld, dikke bult ;-) ) en verstopte ik een nieuw cadeautje tussen de snippers. Zo hadden ze allemaal hun tolletje gegrabbeld, en zo kwam Mannie thuis. Tijd om thuis gebracht te worden. Mannie bleef bij Bolleboos. En ik stapte met mijn vriendjes in de auto.

We hadden een heerlijk feest gehad. En volop genoten. Nu eten en naar bed.

's Avonds zette ik mijn foto's in Dropbox, maakte een link aan en mailde ik die naar de moeders. Zo kregen ze toch een uitgebreid verslag. Want jongens vertellen over het algemeen niet meer dan 'leuk' over een kinderfeestje. En het was meer dan leuk. ;-)

Van te voren zag ik er best tegenop het feestje in mijn eentje te moeten doen. Ik had niemand die mij helpen kon. En Mannie kon geen vrij krijgen. Maar door de goede voorbereiding (ik heb werkelijk geen een keer mis gegrepen) en steeds goed naar de jongens te kijken en op hun signalen te letten ging het meer dan perfect. De planning was een richtlijn. De jongens waren degene die bepaalden. Zo houd je het leuk. Voor de jongens en voor jezelf.