donderdag 29 november 2018

Nog meer vilt

Sint is nog lang niet klaar met het stille boek. Maar Sint had nog meer op het programma staan. Dat is ook altijd wel een beetje het probleem van deze Sint. Die bedenkt altijd te veel en te groot in een te kort tijdsbestek. Dus als het poppenhuis boek voor Doerak niet afkomt dan is dat even niet anders. Dan krijgt ze een half boek en zal deze mama Sint het nog wel verder afmaken.

Gelukkig weten zowel Bolleboos als Doerak precies hoe de vork in de steel zit wat het hele Sint verhaal betreft. Dus ik hoef niet een of ander smoesje te bedenken waarom er een half af project in de zak zit. Bovendien vieren we het iets later. Dus ik heb nog wat uitloop tijd.

Maar waar ik het nu over wilde hebben is dus een van die andere projecten die moesten gebeuren.

Doerak wilde dolgraag een zeemeerminnen staart deken. En Mannie vond er eentje bij die goedkope winkel met dat wit blauwe logo. Of beter gezegd: hij vond er twee. Want er lag ook een haaien staart deken. Die nam hij allebei mee.

De deken voor Doerak vond hij wat saai. Ik beloofde dat ik er wel iets mee kon. Ik wist niet direct wat maar... Komt tijd komt raad.

Na een tijdje begon het te borrelen. Niet voor Doeraks deken maar voor die van Bolleboos. Die was al grappig met vinnen, tanden en ogen.


Maar ik bedacht nog iets veel leukers. We horen hier regelmatig mopjes langskomen. Waaronder het mopje: er zwemmen twee vissen in de zee. Zegt de een: "Haai." Zegt de ander: "Waar?"


Dat mopje moest op de deken vond ik. Dus trok ik me afgelopen week terug op zolder (waar het inmiddels verboden is voor kinderen) en tekende ik visjes. En letters. En ik versierde de visjes.


Gelukkig heb ik inmiddels ook Doeraks deken versierd.


 Ik vond vorige week bij de kringloop (daar komt deze Sint nog al veel deze maanden. De schoenen moeten ook gevuld) een leuk armbandje en een ketting. De armband was geregen met stukjes schelp. Aan de ketting hingen allerlei leuke bedeltjes. Dus sloopte ik ijverig de net gekochte sieraden en versierde ik met engelen geduld de deken.

 Elk stukje schelp en elk bedeltje werd met de hand vastgezet.

Zo spullen weer in verpakking doen. En goed wegstoppen. Nu ga ik snel verder met de badkamer. Van het poppenhuis boek natuurlijk.

zaterdag 17 november 2018

Het stille boek, quiet book of poppenhuis





Het is lang lang geleden. De afgelopen weken stonden in het teken van chaos en een donkere herfst. Ondanks de zon buiten. Maar er komt altijd weer een zonnetje. Ook in mijn eigen leven. En omdat ik dat inmiddels weet duik ik in zulke weken gewoon even onder. Met grote letters staat de zin 'niet beschikbaar' op mijn voorhoofd. En degene die dat missen die vertel ik gewoon even dat ik tijdelijk afwezig ben. Het werkt het best. Na de eerste diepe duisternis krabbel ik weer overeind. Ik grabbel mijn hele hebben en houden weer bij elkaar. En ik knok mezelf weer terug. De letters op mijn voorhoofd vervagen alsof de batterijen op aan het gaan zijn. Terwijl diezelfde batterij juist weer steeds meer power krijgt. We pakken net als alle andere dagen zoveel mogelijk de fiets en die gaat weer steeds een beetje harder. En dan komt het moment dat ik weet: ik ben er weer. Een beetje wankel. En de duisternis ligt altijd op de loer. Zeker in de wintermaanden. Maar we hebben de eerste dip weer gehad.

Dus had ik er zin in. Heel veel zin. Een naaiproject voor onze Doerak. Ik had al zo vaak op Pinterest zitten snuffelen bij de geweldige leuke boekjes waarin je complete poppenhuizen van vilt vind. Dat wil ik voor Doerak maken. En dus ben ik aan de slag gegaan. De keuken is af. Kijken jullie mee?


Het boek maak ik in Lalaloopsy stijl. Dat is speelgoed waar Doerak veel van heeft en vaak mee speelt. Eerst tekende ik het fornuis. Het moest iets uitvergroot worden. Een heel gereken maar het lukte. 




Daarna was het gootsteentje aan de beurt. Ook dat moest in een ander formaat. En de rood witte tegeltjes zorgden voor heel wat hoofdbrekens. Hoe krijg je dat netjes aan elkaar gezet. Tot ik op het idee kwam dat ik net een textiel stift kon tekenen. Ik heb het met een strijkbout en bakpapier gefixeerd. 


De koelkast was een uitdaging. Die bestaat namelijk niet in Lalaloopsy land. Dus zocht ik net zolang tot ik iets had wat er op leek. Dat werd de deur van een ijssalon. Weer de juiste schaal berekenen. Alles iets vergroten. Tekenen, op vilt overnemen, knippen, alles op elkaar stikken en klittenband schappen maken.



Uiteindelijk het bovenkastje. Je moet wel genoeg kastruimte hebben natuurlijk. Dat werd een onderkast die ik vond in een stukje film van de Lalaloopsy dat op YouTube staat. Ja soms moet je lang zoeken. Lekker schots en scheef moest hij worden. Dat kwam mij wel goed uit want alles recht naaien vind ik lastig. Ik brei liever alles recht. 😉


Uiteindelijk moest de keuken geplaatst. Dus stikte ik vloertegels, maakte een lambrisering en plaatste de keuken.

Ook kwam er een raam. Daar moet ik nog wel gordijnen voor haken. Maar dat komt lekker in mijn luie stoel op een avond een keer.
Nu moet er nog een lepelrek en keukengerei. Dat komt nog.

Jullie begrijpen dat dit project vervolgd wordt. Ik ben de badkuip aan het tunisch haken...😂

zaterdag 6 oktober 2018

kinderfeestje, vlinder feestje

Het is al een hele tijd geleden. Langer dan een half jaar. Het kinderfeestje van Doerak. Ze wist precies wat ze wilde. Ze wilde iets knutselen. We bedachten een paar opties en uiteindelijk werden het knutsels van pomponnen.

Maar daarmee waren we er nog niet. Er moesten uitnodigingen komen. Dus knutselden we met voorgestanste vlinderkaarten. Met glitterkarton en gouden zessen. Daar mee was ook meteen het thema geboren. We gingen op de vlinder toer.


Voor de traktatie in de klas bestelde ik kroontjes van internet die de kinderen zelf konden kleuren en in elkaar konden zetten. Uiteraard ook met vlinders er op. Maar voor de jongens bestelde ik ook wat stoere, wilde beesten. Daar hing ik een stel potloodjes aan. De traktatie was klaar.


Op de dag zelf versierde ik de tafel met uitgestanste vlinders. Met mooie kanten kleedjes, servetjes en vlinders van bananen, poffertjes en fruit. Omdat ik kinderfeestjes altijd in mijn eentje doe zorgde ik dat al deze dingen van te voren klaar stonden. Voor de opvang van Bolleboos had ik gezorgd, ook voor een extra auto om alle dames mee te kunnen nemen. En boven op zolder stond een tafel klaar met alle materialen om mee te knutselen.

Dus na het eten en het verstoppen (en weer vinden en uitpakken) van de cadeautjes vertrokken wij naar boven. Daar stonden de nodige pomponnen al klaar. Ik had er heel wat gewikkeld de afgelopen weken. En ook de oogjes, pijpenragers, gekochte pompons, vilt en natuurlijk de pompon makers. Verder kreeg ieder kind een plankje met een sateprikker. Daar konden ze de pompons op prikken. Dan bleven ze rustig liggen terwijl ze verder gingen knutselen met de pompons. En zo konden ze aan de slag. Al hoe wel, niet voor iedereen was het knutselen weggelegd. Daarom had ik van te voren op zolder de Playmobil klaargezet en de Barbie spullen. De kinderen die niet wilden knutselen, of heel snel klaar waren konden toch gewoon lekker spelen.


Natuurlijk wilden een aantal ook wel zelf een pompon wikkelen. Die waren het langst bezig. Terwijl de rest toch inmiddels de rest van het huis onveilig maakten. Dus zodra de laatste klaar was trok ik met de troep naar buiten. Schipper mag ik overvaren, Annamariakoekoek en Moeder moeder hoe laat het is zijn nog altijd de favoriete spelletjes. Eenmaal uitgewaaid buiten aten we een koek die we zelf versierden.

Toen konden ze niet langer wachten. Hoewel het nog geen tijd was. Ze hadden het al eerder ontdekt met het naar de wc gaan in de badkamer. Het bad lag vol met krantensnippers. Er tussen lagen ballenbadballen. Een voor een mochten ze daar hun bedankcadeautje uit grabbelen. Een bedankcadeau wat ik zelf gehaakt had. Wat ik een voor een verstopte in het bad. En waar ze dan een voor een in mochten duiken. Zoekend naar het zakje met een vlinder sleutelhanger.  Er bij had ik ook nog een vlindertje gedaan die je weg kan schieten. Dan vliegt de vlinder door de kamer. Door ze samen in een zakje te stoppen en dan het midden van het zakje met een pijpenrager als vlinderlijfje bij elkaar te binden kreeg je ook zo weer het idee van een vlinder. Wil jij de vlinders ook haken? Ik heb het patroon op hobbyhandig gevonden.


Niets zo leuk dan heerlijk spelen in zo'n bad. Dus toen alles bij elkaar gegrabbeld was doken ze er weer in. Eerdere ervaringen hebben mij geleerd dat alles schoon moet zijn. En dat elke natte plek genadeloos afgestraft wordt met inkt op mijn badkamermeubels. Dus had ik de kraan omgewikkeld met een handdoek en de douchekop van de kraan afgedraaid. Dit was ook extra veilig. Niemand kon in de slang blijven hangen of zijn hoofd tegen een harde kraan stoten. Even twijfelden ze of het echt waar was toen ik vertelde dat ik Doerak en Bolleboos elke dag zo in bad deed. Ik adviseerde ze een snipper met zeep op te zoeken. Daar konden ze zich dan mee inzepen. Maar uiteindelijk geloofden ze me toch niet. Dat was toch te gek.

Na het badfeest hadden we nog wat tijd over. Een geschikt moment voor nog zo'n gouwe ouwe. Stoelendans. En daar kwamen de eerste moeders al weer om de kinderen op te halen. Langzaam druppelde de kamer leeg. Totdat de laatste weg was en Doerak en ik moe maar voldaan op de bank zakten. We hadden een heerlijk feest gehad. Wat was ons meisje verwend. Het was tijd om heerlijk uit te rusten.

vrijdag 7 september 2018

Boe zei de koe

Benieuwd waar mijn koetje op mijn account foto vandaan komt?

Het is inmiddels al jaren geleden. Ik vraag me af of Bolleboos al geboren was. Ik was heerlijk aan het surfen op het wereld wijde web. Kwam via allerlei plaatjes op allerlei sites. Pinterest bestond toen nog niet. Maar ik wist mijn wegen wel te bewandelen. Uiteindelijk vond ik op een Russische site een schitterend patroon van een koe. Een verliefde koe die met een bloem 'hij houdt van mij, hij houdt niet van mij' doet. Geweldig. Fantastisch. Die moest gewoon gehaakt. Alleen... was het patroon ook in het Russisch. En dat was een onoverkomelijk probleem. Onoverkomelijk?


 Wel nee, met Google translate kom je een heel eind. Het patroon stond niet in PDF. Daardoor kon ik zin voor zin kopiëren. Dat plakte ik in Google translate. En dan zette ik de zin in goed Nederlands over. Zin voor zin, term voor term verscheen het patroon in het Nederlands op mijn computer. Alleen al de kick die ik daar van kreeg. Zo gaaf als iets onmogelijk lijkt maar het met behulp van alle hulpmiddelen die je simpelweg dankzij de computer in handen hebt toch ineens kan.

Nu was het nog een kwestie van haken. Kon ik meteen controleren of alles klopte. En ja, van de bloem in zijn pootje tot het hartje aan zijn staart, het koetje was compleet.


Daar was Ulichik. Tot op de dag van vandaag weet ik niet of de koe zo heet of de ontwerpster. Ik weet niet hoe je het uitspreekt. Ik weet zelfs niet wat het betekend. Maar het lijkt mij een schitterende naam voor een koe. Dus ik houd het maar zo.

Ik ben nog even gaan zoeken of ik het patroon met link terug kon vinden. En ja hoor. De naam van de site is veranderd. Die heet nu ami.guru. Maar het patroon staat er nog steeds compleet op. Op pagina 25. Ja... ga gerust even kijken. Er staat zoveel leuks op. Jullie weten hoe je de patronen kan vertalen. Zet hem op. ;-)


Ps: als ik de datum op de site zie van wanneer het patroon is dan is Bolleboos al een jaar of 2,5 geweest en liep ik met een dikke buik waar Doerak in zat. Dus het is minder lang geleden dan ik dacht.

woensdag 8 augustus 2018

Vol warmte en met liefde gehaakt

Doerak is een geluksvogeltje. (als je mijn vorige post hebt gelezen kan je deze zin dubbel opvatten) Van tante Vrolijk krijgt ze namelijk elke keer weer een grote zak met kleding. Die zijn nichtje Joy te klein geworden. En omdat Joy geen zusjes heeft en Doerak haar enige nichtje was voor lange tijd mag zij al haar kleding hebben. Joy is iets ouder en groter. Dus hebben we op zolder een flinke doos op voorraad. Ergens in het voor en najaar kruipen Doerak en ik dan ook samen op zolder. De dozen gaan open en we passen en meten. Net nog te groot, (die houden we apart) past precies, (mag naar beneden en in Doeraks kast) en helaas te klein. (die heeft ze dan al een of twee seizoenen aangehad en gaan naar buurvrouws dochtertje.)

Het wordt een steeds groter feest om zo samen een middagje op zolder door te brengen. Doerak begint steeds beter zicht te krijgen op wat ze leuk en niet leuk vind. En gelukkig is ze heel tevreden met de smaak van tante Vrolijk en Joy. "Hebben wij geluk dat tante Vrolijk zulke mooie kleren koopt voor Joy," zei ze laatst. En ik prees me in stilte gelukkig dat zij er zo blij mee is. Want wat als ze al die jurkjes en rokjes niet mooi zou vinden? Ga je ze dwingen? Wordt zij en ik daar gelukkiger van? Maar het is ook zonde om dozen met kleding te hebben die niet gedragen worden. En dan vervolgens weer naar de winkel te moeten.

Nu dat laatste daar hoef ik me dus geen zorgen over te maken. Ik hoef zelden naar de winkel. Soms voor een legging. Of een shirt. Een paar schoenen of slippers. Maar daar blijft het voor Doerak dan ook wel bij. En daar hebben we de afgelopen jaren al heel wat geld mee bespaard.


Zelfs voor de zondag had ik meteen een leuke jurk uit de doos gevonden. Er moest alleen nog een vestje bij gehaakt. Want een jurk met spaghettibandjes is in Nederland vaak te koud. (wist ik veel dat het zo warm zou worden) Dus zocht ik maar een patroon. (ik heb me er de eerste keer suf naar gezocht. Maar nu ook. Ik heb het kennelijk nergens bewaard maar kan ook nergens terug vinden waar ik het nu gevonden heb. Dus helaas geen link) En dat vulde ik aan met een patroon van Pinterest. Waar ik op deze site terecht kwam. De foto met schema tekening was voor mij duidelijk genoeg. Twee knoopjes er op en klaar was Doerak.


Er waren nog meer jurken met spaghettibandjes. Dat is zo lekker makkelijk. Je stuurt ze 's morgens naar school met vestje over de jurk. En tegen 12 uur komt ze weer uit school met haar vest in de hand. Dan is het te warm geworden en kan ze prima alleen het jurkje aan. Daar hebben we dit warme voorjaar heel wat gebruik van gemaakt. Maar dan moet je wel vestjes hebben. Ik had er nog twee. Die kon ik combineren. En die hebben jullie al eerder gezien. Maar de rest moest nog gemaakt. Dus heb ik ook heel wat afgehaakt. Vestje voor de een al klaar, dan gaan we meteen verder met de volgende. Afgelopen vakantie maakte ik het laatste vestje af. Dat laatste daar heb ik nog wel iets over te vertellen. Maar ook over het witte cirkelvest.

Ik had paarse katoen meegenomen naar de camping. Daar waren we namelijk in de meivakantie. Van te voren had ik wat kleurtjes, bolletjes, en jurkjes bij elkaar gehouden. En ik wilde met het paarse garen een cirkelvest maken voor het paarse jurkje met de witte bloemen. Ik vond een patroon via Pinterest klinkte door naar de site die de pin geplaatst had en kwam via die site op de Blog waar een duidelijke schematekening was vanwaar ik het vest makkelijk kon haken. Ik had er vreselijk veel plezier in, moest hier en daar wat aanpassen qua maat maar verder haakte het heerlijk weg. In een paar dagen was ik klaar. Net voor we thuis kwamen. En toen kwamen we thuis... wilde ik het vestje bij de jurk hangen... bleek de kleur helemaal niet mooi te zijn. De kleur paste wel bij een andere jurk. Een jurk met een mint achtergrond met paarse bloemen. Maar die jurk was veel te druk voor zo'n opengewerkt vest. Dus dook ik mijn wol voorraad in, haalde ik witte bollen te voorschijn en begon het hele feest weer overnieuw. En ondanks dat het gewone leven weer begonnen was van werken en huishouden en zorgen voor de rest van het gezin zorgde ik ook goed voor mijzelf. Het vest was weer zo klaar. Nu in het wit.


Nu moest ik op zoek naar een patroon voor het vestje bij de andere jurk. Ik zocht een patroon om een vestje te breien. Na al het haken had ik daar eens zin in. Maar er wat niets naar mijn zin. Of beter gezegd: er was niets wat klopte met dat wat ik in mijn hoofd had. Ooit had ik namelijk voor een pasgeboren nichtje een paars vestje met ajourpatroon gebreid. En zo iets wilde ik nu weer maken. Ten einde raad pakte ik het boekje er bij waar het babypatroon in stond. Ik weet nog dat het vest vrij breed uit viel. Mijn nichtje groeide goed en kon dat wel hebben. Maar zelf hadden we hele tengere baby's. Tegen beter weten in nam ik de maten eens op. Tot mijn grote verbazing bleek Doeraks breedte overeen te komen met de breedte van de grootste maat. Ik kon het patroon volgen voor een baby van een jaar. We zullen het er maar op houden dat Doerak niet extreem smal is maar het boek in breedtematen extreem overdrijft. Maar vreemd blijft het.

Omdat het vest van mij best wat korter mocht vallen hield ik ook de lengte maten maar gewoon aan. En zo liep ik rond met een babypatronenboek, en een vest in wording. Nee ik heb niets te vertellen, je mag me niet feliciteren en er komt niet nog een nichtje bij. Dit is gewoon voor onze 6 jarige dochter. ;-)

Tijdens het passen van de losse panden (lees: ik heb Doerak met veel pijn en moeite zover gekregen dat ze twee seconden stil wilde staan om een omkrullend rugpand op haar rug te leggen om te testen of het breed genoeg was) vond ik het toch wat spannend worden. Het paste wel heel exact, precies. Met de naden er af werd het misschien toch krap aan. Dus haakte ik een randje vasten om de panden. En omdat ik toch zo lekker bezig was haakte ik daarna de panden aan elkaar. Ik legde de goede kanten op elkaar zodat er geen opstaand randje aan de buitenkant te zien was. Het resultaat vind ik erg leuk. Dat ga ik zeker vaker doen.

Afgelopen winter haakte ik voor Doerak nog een stola. Ik haakte hem in de zandsteek. Een hele gezellige, vlot weghakende steek. Het gemêleerde garen is dunner dan het roze garen. Waardoor vooral bij die stukken de steek goed te zien is. Beide garens komen van de A.ction vandaan. Maar wat een drama was dat roze garen. Het krulde helemaal op. Dus na een aantal steken moest ik de hele boel in de lucht houden om de draad weer terug te draaien. Anders raakte het helemaal in de knoop. Ik kon er geen geschikte knoopjes bij vinden. Doerak heeft samen met een vriendinnetje onder mijn toeziend oog de knopendoos doorgespit maar we vonden niets wat geschikt was. Dus haakte ik stoffen knoopjes om. Wat een leuk effect geeft.

Nu ben ik er inmiddels achter dat Doerak net als ik niet echt een stola meisje is. Halverwege de dag gaat het ding vaak uit. Ik denk dat ze het net als ik niet prettig vind dat gefladder om haar lijf. Dus ik denk dat het fijn is om hem straks op de fiets aan te doen. Voor als de zomerjas een beetje kouder wordt maar de winterjas nog te dik is. Ze heeft geen tussenjas. (lees: die zit niet in de doos op zolder in de maat die ze nu heeft) Dus dat komt mooi uit. Hoef ik die ook niet te kopen.

donderdag 5 juli 2018

Veren geluk

Ik heb ooit al eens opgebiecht dat mijn favoriete dieren toch wel vogeltjes zijn. Als hulp juf in de onderbouw mag ik nog wel eens vriendenboekjes invullen. En bij lievelingsdier vul ik altijd in: 'vogeltjes, maar dan wel in de vrije natuur'. Met vogels in een kooi kan ik niet zoveel. Je zal maar gemaakt zijn om te vliegen en er nooit eens de ruimte voor krijgen. Dat is net zo iets als een kind in een speeltuin in een hokje opsluiten. Of een juf zonder kinderen voor de klas zetten. Nee geef mij maar vogeltjes die heerlijk scharrelen in de tuin. Of de vele watervogels die we elke dag weer tegenkomen als we naar school fietsen met de kinderen. Het is ongetwijfeld de vrijheid van zo'n diertje wat mij het meest trekt. Ooit hoorde ik dat je favoriete dier veel zegt over wie je zelf bent. En ik denk dat het bij mij zeker klopt. Geef mij maar de ruimte, vrijheid en de mogelijkheid om uit te vliegen als het gevaar van drukte te dicht bij komt. Dan ben ik op mijn best.

Doerak heeft ook iets met vogeltjes. Maar dan met wat ze nog al eens ergens laten vallen. Hun veren. Zodra ze een veer ziet wordt er een noodstop gemaakt. Of ze nu loopt of op de fiets is. Die veer moet mee naar huis. Hier liggen dus regelmatig veren in de vriezer want ik heb ooit gelezen dat een nachtje in de vriezer er voor zorgt dat de bacteriën dood gaan. Een sopje geven doe ik ook wel eens. Maar dan was je ook het vetlaagje er van af. Dan is de veer minder mooi. Dat is nog wel een beetje op te lossen door ze uit te kammen. Maar toch... met vetlaagje blijven ze het mooist.

Inmiddels hebben we wel ontdekt dat je met veren van alles kan. Je kan ze in een vaasje zetten.

Of zoals Doerak in een eigen versierd blik en dan neerzetten in haar boekenkast die een soort rariteitenkabinet is geworden. Er staan geen boeken in maar wel haar strijkkralen vormen, (ik heb ze voor deze gelegenheid geteld en kwam op 34. Maar in het verleden zijn er ook al een paar gesneuveld en ze worden wel eens cadeau gegeven.) haar werkjes van school, haar eerste schoentjes en ga zo nog maar even door.


Maar je kan veren ook mooi in een schilderij lijstje doen. Dat zie je nog al eens in woontijdschriften. Als we op de camping zijn lees ik ze nog al eens. Woontijdschriften.

Op een goede campingdag zag ik in een van die tijdschriften een eenvoudige veer die versierd was met verf. En omdat Doerak een indrukwekkende voorraad heeft opgebouwd besloten wij dat we dat maar eens gingen namaken. Ik kocht glitterlijm, twee dezelfde lijstjes bij de kringloop voor mij en twee dezelfde voor Doerak, en pakte mijn mooie stiften er bij. We zochten de mooiste veren uit. Want Doerak verzameld op de camping gewoon door. Ze moesten voor mij bij de woonkamer passen. Terwijl Doerak er een stel uitzocht die bij haar slaapkamer pasten. We zochten ook de juiste kleuren uit. Bij mij werd dat zalmroze, okergeel en een beetje goud. Bij Doerak juist zilver en roze. We konden aan de slag.


Toen de veren eenmaal droog waren deed ik ze in de lijstjes. Ik haalde de achterkanten uit de lijstjes want ik had alleen de glazen voorkanten nodig. Daarom moest ik ook twee keer twee dezelfde lijstjes hebben. Sommige pennen van de veren moest ik aan de achterkant wat dunner maken. Anders werd het geheel te dik en kreeg ik de lijstjes niet meer goed gesloten. Ik rangschikte ze zoals ik ze mooi vond. En Doerak zoals zij ze mooi vond. Gelukkig had zij een grotere lijst. Want ze kon moeilijk kiezen en wilde eigenlijk wel alle veren een plekje geven. We klemden de veren tussen te twee glazen ruitjes en bogen voorzichtig de achterkant pennetjes terug. Ziezo. Een verenschilderij. Niet duur gekocht van een of ander merk. Maar gewoon zelf gemaakt. Met een beetje hulp van de graag gelezen woontijdschriften.


De afgelopen dagen was ik ook weer druk met veertjes. Doerak vond eendenveren in het park, en een heleboel zwarte veren in de speeltuin achter het huis. Ze dacht dat er een vogel was opgegeten. Want er lagen er een heleboel. ;-) Dus de vriezer deed zijn werk weer. Maar ik heb er ook weer mee geknutseld. Deze keer met veertjes uit de winkel.


Bolleboos had zijn afsluitingsavond van de sportclub waar hij sinds dit jaar op zit. Waar vier lieve vrijwilligers zich elke week in het zweet werken om de kinderen een combinatie van karate, judo en zelfverdeding bij te brengen. En waar de voorzitter en secretaris van de stichting regelmatig hun neus laten zien. En de moeder van een van de trainers elke week de koffie en thee verzorgd voor de ouders. Want wij ouders blijven er gezellig bij om de vorderingen van onze kids te volgen. Ik heb inmiddels begrepen dat dat helemaal niet normaal is. Bij de meeste sportclubs breng je je kind en ga je zelf weer naar huis. Maar hier raak je als ouders automatisch meer betrokken bij de leiding omdat je ze elke week met de kinderen ziet trainen. Om ze te bedanken knutselde ik van alles bij elkaar.

Voor de trainers haakte ik vier gelukspoppetjes met een zwart 'karatepak' aan. Voor de voorzitter maakte ik een gewoon gelukspoppetje en voor de secretaris en de 'koffieoma' een waxinelichtje met tule, lint en veren. Zo konden Bolleboos en ik ze gisteren eens verrassen. Want elke week je vrije tijd in een stel kinderen steken is een ding. Maar dat ook nog eens heel goed en met heel veel passie doen is twee. Het zijn toppers en ze verdienen heel wat meer dan zo'n simpel gelukspoppetje.


Hier een overzicht van ons hoekje. Waar veertjes een plek hebben gekregen. Dit hoekje is helemaal zoals we zijn. Met schatten die we gewoon vonden in de natuur, (de half vermolmde planken en de veren natuurlijk) met handwerk, knutselwerk, kringloopvonsten (naaimachine tafel en lampenarmatuur, ons prachtige behang (wat waarschijnlijk door veel mensen oudbollig gevonden zal worden) en gezelschapsspelletjes. (de dozen zijn met zorg gekozen. Ze moesten passen in ons interieur. We hebben nog veel meer spellen. Maar die staan gewoon in de kast.) De kleuren zijn wat flets. Waarschijnlijk door de enorme uitbundige zon buiten. In het echt is het behang nog iets bruiner. (nog mooier) ;-)


Haha en die noodstoppen van Doerak voor de veren? We lagen net op de terugweg uit school bijna met z'n drieën over het fietspad omdat Doerak vol in de remmen ging... voor een veer. ;-)

vrijdag 8 juni 2018

Heerlijk warm... zo'n dekentje

Tante Clarisse was weer druk de afgelopen weken. De vrouw van een van Mannies broers verwacht een meisje. En natuurlijk wilde ik ook nu weer iets moois maken. Zoals ik voor alle nichtjes en neefjes iets gemaakt heb. Altijd in overleg met de aanstaande moeder en altijd stel ik eerst de vraag of de moeder het wel wil. Zo wilde de moeder van het oudste nichtje van mijn kant helemaal geen zelfgemaakt spul. Dat was toen helemaal niet in. (we praten echt over een aantal jaar geleden.) En veel verder dan een vestje of een truitje kwamen we niet in die periode. Alle dingen die je nu kan maken voor kinderen was toen nog helemaal niet in. Dit nichtje heeft toen ze een jaar werd een hele grote hond gekregen. (zelfgemaakte knuffels werden toen steeds populairder.) En die hond heeft ze werkelijk eindeloos achter zich aangesleept. En al is zij dan de enige die geen kraamcadeau heeft gehad, ze heeft zeker zoveel plezier gehad van mijn zelfgemaakte cadeau.

Mijn schoonzus twijfelde over wat ze wilde. Een vestje is zo lief. Maar een dekentje was toch ook wel heel fijn. Ik heb voor hun tweede ook een dekentje gemaakt. En wat heeft hij daar een plezier van gehad. Het was zijn troostdekentje toen hij ouder werd. Als hij moe of hangerig was kroop hij met dat bewuste dekentje op de bank. Tja, een groter compliment kan je niet krijgen. Als iemand iets mooi vind is dat fijn. Maar als het zo goed in de smaak valt en zo in de smaak blijft vallen dan is dat echt een feest.

Na een tijdje hakte ze de knoop door. Toen zo'n beetje half Nederland geveld was door het griepvirus wist ze wat ze wilde. Het moest een deken worden. Ze koos een patroon van Drops. En we planden een afspraak om garen te gaan kopen. Maar dat liep een beetje anders. Ook ons bleef het griepvirus niet bespaard. Ik kreeg griep, daarna zij, toen waren haar jongens ziek, toen onze kinderen en toen begon ik weer met overgeven. Werkelijk weken gingen voorbij. Maar eindelijk konden we met elkaar vertrekken. Haar jongens waren vrij, maar dat was geen probleem. Die konden wel mee.

Eenmaal in de auto voelde ze zich niet lekker. Maar we kwamen zonder gekkigheid bij de wolwinkel aan. Ze koos met zorg 3 kleuren, we rekenden af en gingen terug naar huis. Ze had geen zin in een kopje koffie, het lekkers wat ik meegenomen had voor haar en de jongens (en natuurlijk voor mezelf) sloeg ze af. Eenmaal thuis haalde ze net de wc niet meer. De plantjes in de voortuin kregen haar ontbijt. Och arme.

Natuurlijk heb ik toen maar even geholpen tot ik onze eigen kinderen moest gaan halen bij school vandaan. Want een zieke schoonzus laat je niet alleen. Eenmaal thuis kon ik ook voor haar aan het werk. Maar nu mocht ik aan het dekentje gaan werken.

En dat... dat was werkelijk een feest. Bij het proeflapje ontdekte ik het al. Wat een mooi garen. Wat een schitterend resultaat. Het is garen van Lammy YARNS. Rio heet het. 100% katoen. Met een beetje glans over het garen. Het is van Nederlandse makelij. Ik gebruik regelmatig garen van dit merk. Maar deze katoen gebruikte ik nu dus voor het eerst. En dat is me goed bevallen. Dat ga ik zeker vaker doen.

Ik twijfelde lang over het in elkaar zetten van de blokken. Zou ik een soort dambord maken met de gekleurde blokken afwisselend? Of zou ik schuine rijen maken? Dan moest ik nog een stel gekleurde blokken bij maken en had ik ineens een boel lichte blokken over. Of zou ik het doen zoals in het patroon? Maar dan kwam ik weer net wat lichte blokken te kort. Ik had van de gekleurde blokken een bol extra meegenomen maar had dat kennelijk van de lichte blokken vergeten. En juist daarvan kwam ik een bol te kort. Ik overlegde met de moeder, zij overlegde met de vader en ze wilde het door elkaar zoals in het patroon maar als ik nog een beetje wilde schuiven was dat niet erg. Dus haakte ik wat meer roze blokken en eerlijk gezegd vind ik dat een leuk resultaat geven. Zo hoort in het originele patroon geen twee roze blokken naast elkaar. Maar dat vind ik juist leuker.

Ik heb het aan elkaar maken een beetje anders gedaan dan de beschrijving. Eigenwijs als ik was vond ik het idee van de beschrijving niet mooi. Zoekend op internet kwam ik ook niet echt iets tegen. Dus rommelde ik net zo lang tot ik het naar mijn zin had. Ik heb de lapjes aan elkaar genaaid door de lapjes met de goede kanten naar elkaar toe te leggen, de draad steeds door beide lussen van de laatste toer te steken. Aan de goede kant loopt de naaidraad recht. Aan de verkeerde kant schuin omdat hij daar steeds een steek opschuift. Dit vond ik het mooiste resultaat geven.

En nu? Nu hopen we op en bidden we voor een kerngezond kindje. Want met al dat ziek zijn van de moeder in de zwangerschap heeft het kleine mensje wel genoeg antistoffen binnen gekregen.