Het duurde lang. Heel lang. Toen buurvrouw en ik eind 2013 de deken van
Tertia en
Jolanda zagen waren we meteen enthousiast. We haalden allebei een flinke doos garen en gingen ijverig aan de slag. Nu ben ik niet zo heel erg goed in plannen en vaste tijden aanhouden dus beloofde ik mezelf dat ik me niet perse aan de tijd hoefde te houden van de CAL. Iets wat natuurlijk wel de bedoeling is. Anders is het geen CAL. Buurvrouw dacht er precies hetzelfde over. Dus gingen we aan de slag op ons eigen tempo. En melden we ons maar nergens aan. (zo wie zo hebben we allebei geen Facebook dus aanmelden werd toch al een beetje lastig.) Ik las zijdelings mee over de ups en downs van de CAL. Downloadde braaf elke week het patroon wat ik nodig zou hebben over een tijdje en haakte rustig verder.
Na een paar weken (de rest was inmiddels een heel stuk verder) vond ik dat de herhalingen van de steekpatronen wel heel snel terug kwamen. Dus voegde ik wat extra patronen toe. Ik volgde de CAL toch al niet zoals het moest.
De CAL kwam ten einde. Eindeloos veel dekens kwam ik tegen op internet. En ik was nog niet eens halverwege. Soms was er ineens een dringend project wat voorrang vroeg. Dan moest dat ineens eerst en verdween de deken in de kast. Hij zat in een grote groene tas waar het kerstpakket van Mannie in gezeten had. En daar bleef hij trouw in zitten. De deken ging mee op vakantie, mee naar de speeltuin, mee naar de binnenspeeltuin, en weer mee op vakantie. Ik haakte op de vreemdste plekken. Samen met mijn deken bezocht ik verjaardagen, wachtte ik in wachtkamers en ging ik werken. Ik haakte in de auto bij de pont waar ze mijn vorderingen bijhielden. En langzaam kreeg de deken vorm.
Maar niet alleen de plekken waar ik haakte waren eindeloos. Ook de eindbestemmingen die hij kreeg. Eerst zou het een sprei worden voor ons bed. Tot ik een prachtig mooi dekbedovertrek kocht en ik geen sprei meer wilde. Toen werd het een plaid. Tot we een nieuw bankstel kochten in de kleur rood. Een paars-roze deken staat daar niet op. Gelukkig (zeggen we nu achteraf) was de bank verkeerd besteld en kwam hij in het bruin binnen. Met een flinke korting hebben we de bank toch genomen. We zaten al een tijdje op een oude slaapbank en dat waren we zat. Maar wat zijn we achteraf blij met die verkeerde levering. Rood is helemaal niet onze kleur. Past niet in ons interieur en we zouden er al heel snel op uit gekeken zijn. Dus paste de plaid toch wel weer op de bank. Toen gingen we verhuizen. Van paars-roze accessoires (de kleuren van de deken) gingen we naar okergeel en zalmroze. En die kleuren zaten niet in de deken. Op ons bed wilde ik de deken ook niet meer. Het dekbedovertrek was inmiddels versleten van het vele wassen. En ik zocht een rustig overtrek wat stond bij onze voornamelijk bruine slaapkamer. Dus kwam ik op Doeraks kamertje uit. Zij kan altijd gezelligheid gebruiken. En haar kamer is knal roze met grijs. Maar nu klopte de afmetingen niet. Een deken van 1,55 breed is te breed voor een bed van 70 cm maar te kort om hem in de lengte neer te leggen. En dus bedacht ik dat ik er op een van de kanten een dwars stuk gehaakt moest worden om de deken langer te maken.
Zo gezegd zo gedaan. Na dat de benodigde breedte bereikt was ging ik verder aan de zijkant. Om daar een bovenkant van te maken. Ik volgde gewoon het patroon verder waar ik aan de lange kant gebleven was. Met nog een brede rand er bij moest het goed komen.
Toch kende deze deken ook zo zijn ups en downs. Halverwege ontdekte ik dat mijn deken aan een kant veel breder begon te worden. Waarschijnlijk haakte ik af en toe een steekje extra. Dus haalde ik een eindeloos aantal toeren uit. En begon ik dapper en heel aantal weken terug. Ook bij de bovenrand moest ik een heel stuk uithalen. Omdat het geheel begon te bobbelen.
Begin dit jaar moest de deken af. 4 jaar lang aan een deken werken vond ik toch wel voldoende. Dus zocht ik een idee voor een flinke brede rand.
Little mint elephant heeft een mooie rand ontworpen. Die ik zelf toch weer een beetje aanpaste. Iets precies volgen volgens patroon is toch niet helemaal mijn ding denk ik. En na nog een keer mee naar de binnenspeeltuin, en nog een keer mee op visite kwam de deken af. Doerak blij, ik blij en de deken?
Die arme deken ziet nu niet meer dan Doeraks bedstee. Is dat niet zielig? Zo veel avontuur. Zoveel van de wereld gezien. En nu ligt hij daar stil en rustig op een bed. Beschut door het steigerhout. Gelukkig is de deken van Doerak. Want geloof me, een deken van Doerak zijn is een avontuur op zich. Doerak sleept de vreemdste dingen mee naar bed, onderneemt allerlei bijzonderheden terwijl ze hoort te slapen. En ze klimt in bed terwijl het helemaal geen tijd is om te slapen. Met vriendinnen, of met een hele grote stapel knuffels. Kortom, er is een heel nieuw avontuur begonnen voor de deken. Dé deken.
En ik? Ik twijfel. Zal ik aan een nieuwe beginnen? Er zijn zoveel CALs. Het kriebelt soms. Die groene tas is nu zo akelig leeg...
